De tweede en derde week?

Blog nummer 3

Week 2 en 3

Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik aardig ben ingeburgerd in Nicaragua. In week twee merkten we al dat ons lichaam zich ging aanpassen aan het klimaat, minder zweten en de muggen vinden ons gelukkig een stuk minder lekker. Ook ons Spaans ging een stuk beter. En aan het einde van de week kregen we ons diploma na twee weken intensief Spaans. Het wat lang geleden dat ik elke dag na school aan mijn huiswerk zat te werken maar tijdens mijn Spaanse lessen voelde ik weer even hoe het was om dat te hebben. Naast de Spaanse lessen hadden we ook nog wat leuke activiteiten met de Spaanse les. Zo gingen we dinsdag naar een vulkaan gebied om een gezin te bezoeken dat daar woonde. De hele familie woonde daar in kleine hutjes en zorgden met z'n allen voor het landgoed. Geen elektriciteit, geen sanitair, en dus bijvoorbeeld geen water. Gewoon een boerderij met mais en bananen waar de hele familie van moest leven. Wat ze overhielden verkochten ze dan. Om daar te komen was zelfs met de enorme jeep moeilijk en meteen was duidelijk dat de kinderen hier echt nog nooit een school van binnen hadden gezien. 

Na een toffe ervaring gingen we nog even zwemmen en toen overkwam ons onze eerste overval. Nouja Nicolette. De weg naar het zwembad vanuit de jeep was hooguit 6 meter. En in die zes meter hebben jongens de telefoon (iphone) van Nicolette weten te grijpen. Eerst dachten we nog dat hij misschien gevallen was, maar haar tas stond open terwijl hij dicht zat en toen we naar haar mobiel belden was die meteen uitgezet. Duidelijk. De jongens zijn heel snel geweest want we hebben werkelijk niks gemerkt. Toen begon Nicolette haar avontuur bij het politiebureau. We hadden al bedacht dat het niet slim was om daar alleen als twee gringo's (buitenlanders) heen te gaan dus vroegen we hulp vanuit onze Spaanse school. De directrice dacht dat het toch slimmer was om onze begeleidster van onstage mee te nemen omdat die meer invloed zou hebben. Zo gezegd zo gedaan, en ik denk dat nicolette na drie uur bij mij terug was bij het zwembad. Wel aangifte gedaan, maar het formulier wat nodig is voor de verzekering kreeg ze niet mee. Volgende dag weer terug. Toen ging ze met haar Spaanse docente, dat Spaans is toch wel handig bij een politiebureau waar de helft van de agenten je met koffie staat aan te staren waarom je in godsnaam denkt dat ze iets voor je gaan doen. Dit keer kreeg ze het verhaal dat ze haar verhaal niet geloofde. Het was te snel gegaan en ze wilde het aangifte formulier vast alleen voor de verzekering. Wat onze frustratie was; zij hebben helemaal niks hiermee te maken, dat bedenkt de verzekering maar lekker, het enige wat ze moeten doen is een kopie maken van de aangifte maar daar heb je de sleutel van het kopieerapparaat voor nodig en toevallig heeft diegene die er niet is die dag de sleutel. Onze directrice van school werd langzamerhand een beetje boos en belde onstage dat er een belletje nodig was van hogerop. Uiteindelijk werkt het dan omdat je persoonlijke klachten aan de agenten kan geven zodra je de namen kent. Persoonlijke klachten zorgen voor kans van ontslag en dat zet de druk wel wat hoger. Dus bij het derde bezoek van Nicolette na een belletje en een paar klachten kreeg ze zonder moeite het kopietje mee... Wat een heerlijk systeem hierooo. 

Goed een heel gedoe verder heeft Nicolette nu eindelijk weer een goede telefoon, dat ook twee telefoons later pas want ze hebben hier overal mobieltjes te koop maar ze maken je het zo moeilijk mogelijk om dat uit te kiezen. 

Verder moesten we heel hard studeren voor ons Spaans dus hebben we rustig aan gedaan. Donderdag hadden we het grote examen. Het examen is eigenlijk helemaal niet van belang want je kan bijna niet zakken maar mijn docente wilde graag even patsen met hoge scores dus ik werd goed gepusht om goed te leren. Dit is hier niet echt een straf want je pakt je zooitje op en chillt hem bij het zwembad waar je heel stil lekker kan leren. Uiteindelijk heb ik 89% van de toets gehaald dus ik had een trotse docent. We hebben als afsluiting met alle docenten en leerlingen gedanst en uitgehaald naar de pinata. Ik ken geen enkele Nicaraguaanse die niet goed kan dansen dus dat was een groot feestje. Aan het einde van die middag zijn we met de groep Nederlanders die we hier hebben ontmoet naar San Juan Del Sur gegaan. Dat is een plaats aan het strand dat bekend staat om surfstranden en goede feestjes. We hebben een weekend genoten want we hadden een enorme villa en heel veel gezelligheid. We hebben een super vet halloween feestje meegemaakt en ik heb voor het eerst geprobeerd om te surfen.. Niet heel lang zeg ik eerlijk want ik kon het niet zo goed. We kijken met gemengde gevoelens uit naar maandag. Onze stage ging beginnen.. Best spannend want we wisten echt nog helemaal niet wat we moesten doen en wat er van ons werd verwacht. En dezelfde dag moesten we verhuizen van ons gastgezin naar het hostel dus het werd het tweede avontuur in Nicaragua na onze twee Spaanse les en leven bij een lokaal gezin.  

Maandag begonnen we aan onze stage. Onze begeleider is een Amerikaan die verliefd werd op Nicaragua. Hij kwam in de Ghetto en trof allemaal ondervoede kindjes aan die gewoon de hele dag rondhingen rond hun huis. Zo is hij in een tuintje in de ghetto van een gezin wat hem had uitgenodigd begonnen met het ontvangen van kinderen. Hij wilde ze iets leren, en hij wilde ze graag eten geven. Zo is het project ontstaan. Inmiddels hebben ze een stuk grond gekregen op de rand van de Barrio Adelita. Het schooltje is klein maar schattig. Er zijn drie lokalen, een kleine speelplaats, een keuken, een klein overdekt gedeelte om te eten en een voorraadhok. Ze doen het met wat ze hebben. Ze hebben hier en daar wat sponsers, bijvoorbeeld voor de rijst, maar als ik kijk naar hun bibliotheek (lees:plankje) heb ik denk ik nog meer Grazia's (die ik al heb gelezen en weg moet gooien) dan dat zij boeken hebben. We kregen zelfs even de twee wc's te zien. Hij vertelde dat die de grootste attractie zijn van de school, want in de ghetto hebben ze dus echt geen doorspoel knop. Ze hebben de knop dat ook overdag uitgezet en iedereen plast op de volgende plas (lekker geurtje kan k je zeggen) omdat er anders kinderen gewoon continue gaan doortrekken omdat ze zoiets nog nooit gezien hebben. We kregen eerst wat uitleg over het project en wat onze taken waren, en toen kregen we een rondleiding door de wijk waar de meeste kinderen van het project vandaan kwamen. Toen gingen mijn ogen pas echt open. Hoe verder je de wijk inloopt, hoe kleiner de hutjes worden. De hutjes hebben soms een betonnen vloer maar meestal gewoon modder, sommige huisjes zijn van beton, maar de meeste zijn in elkaar gepuzzeld met golfplaten, kleding, hout of andere rotzooi. Overal lopen kinderen rond. Mooi was om te zien dat ze Jim (de Amerikaan) bijna allemaal kennen. We werden heel even uitgenodigd bij een gezin in de tuin en kregen een kus en een knuffel van een lief schattig gammel omaatje. Overal rennen kippen rond; eten voor moeilijke tijden. En meestal is er vuur aan om de muggen een beetje weg te houden. De huisjes zijn ontiegelijk klein en de gezinnen groot. Je moet je voorstellen dat een vrouw dan alleen in haar huisje zit op een betonnen vloer met mssn wat matrasjes erin en daarom  heen rennen dan vijf kinderen. Je hebt hier aanzien als je veel kinderen hebt, er wordt zelfs gezegd dat als je 25 bent en nog geen kinderen hebt je misschien een heks bent (oeps, ik moet ook maar eens beginnen). Het was het eerste moment dat ik dacht dat k wel kon huilen omdat je gewoon even realiseert hoe mensen ook kunnen leven.. En vooral al die kindjes die niet naar school kunnen/mogen. Ik zal nu even het geweldige schoolsysteem "not" uitleggen..

In principe mogen alle kinderen gratis naar school in Nicaragua. Lijkt super maar al het andere kost wel veel geld en is verplicht om aan te schaffen.. Denk aan een duur uniform, schoenen daarbij, boeken, schriften en potloden, heb je dat niet? Dan geen school.. Er bestaan twee vormen van onderwijs, private scholen en publieke scholen.. Er bestaan meer private scholen (70%) terwijl die wel geld kosten.. Ze zien er ook vaak wat luxer uit.. In de stad gaan kinderen van smorgens vroeg tot laat naar school, eten kost geld en heb je dat niet, dan de hele dag geen eten.. Op veel scholen is er tot op de dag van vandaag geen schoon drinkwater, en het sanitair niet hygiënisch.. Buiten de binnenstad zijn de scholen een stuk kleiner, denk aan ongeveer vier klaslokalen.. Hoe moet je dan kinderen van 5 tot 12 lesgeven? De dag opdelen.. Dus smorgens krijgen de jongste kinderen les, en smiddags de oudere kinderen.. De scholen in het algemeen zijn arm en docenten hoeven in principe alleen zelf hun school afgemaakt hebben om les te mogen geven dus het niveau is kut.. (Sorry voor m'n taal mam) Maar buiten de binnenstad zijn mensen nog armer, dat betekent dat kinderen niet altijd schriften kunnen betalen.. Materiaal is schaars dus leerstof wordt op het bord geschreven en mag je overschrijven.. Maar hoe dat je dat zonder schrift, of zonder potlood en vaak op een lege maag.. De kinderen kunnen niks onthouden en lopen daardoor vaak heel erg achter.. 

Het project waar wij voor werken werkt als een zo goed mogelijke aanvulling op de school.. Zorgt voor eten en voor extra lessen waar nodig.. De klassen in de scholen zijn heel erg druk dus persoonlijke aandacht is niet iets wat ze kennen.. Soms kijken ze ook echt op als je ze vraagt hoe t met ze gaat.. Structuur is dus wel echt iets wat ze missen. We merken het omdat het project echt ontzettend streng is voor de kinderen. Als ze 5 minuten te laat zijn mogen ze de klas niet meer in, dan mogen ze ook niet blijven spelen voor straf en moeten ze naar huis. Thuis krijgen ze echt klappen als ze niet naar het project gaan want naast les krijgen ze ook een gratis goede maaltijd. Dus die kinderen kijken wel uit. Wij schrokken wel van de striktheid want deze is zelfs bij de allerkleinste. Zo kwam er een moeder bij de deur en die was 20 minuten te laat. Ze liet haar kind bij ons achter maar die was helemaal overstuur terwijl de rest van de kinderen net heel lekker aan het spelen was. Doordat ze geen respect had voor ons, en voor de schooltijden is ze meteen van de lijst geschrapt en mag haar kindje niet meer komen. Woow dachten wij; maar onze projectleidster legde uit: als we dit een keer toelaten, en andere moeders horen ervan gebeurd het met alle kinderen, daarnaast moeten we laten zien dat we niet alles toleren want dan lopen ze over ons heen.. Je ziet dat iedereen echt 5 minuten van te voren voor het hek staat (in de brandende zon) en de kinderen zelfs soms wel een half uur van te voren (die ik dan soms stiekem binnenlaat terwijl het eigenlijk niet mag omdat ze echt staan weg te branden bij het hek en vanuit huis gewoon worden weggestuurd) De structuur zie je overal, bij het eten moeten ze stil in een rij staan en alle spreuken opnoemen waar het project voor staat, en dan allemaal bidden. Als ze niet netjes in de rij staan moet het allemaal opnieuw. 

Maargoed de eerste week was dus een grote chaos maar langzaam beginnen we onze weg te vinden. We krijgen wat meer structuur en de kinderen beginnen ons te leren kennen. We hebben onze eigen peuter klas (mega cute) en onze eigen engelse klas (kinderen van 8 tot 12). We zijn bezig om wat meer structuur in het lesprogramma te maken want ookal is het veel structuur in de regels, in het lesprogramma is nog een hoop structuur nodig. 

Dit weekend zijn we naar Leon geweest.. Ontzettend gaaf!
Maar dat bewaar ik maar weer even voor het volgende verslag!!

Hasta Luego!!!!