Het einde In zicht

Zooooo,
Het is nogal lang geleden dat ik een blog heb geschreven maar het is er toch maar even niet van gekomen. We hebben ontzettend veel meegemaakt, ondertussen zijn we alweer klaar met stage en zijn de iets langere tripjes begonnen. We hebben toch met pijn in ons hart onze kinderen gedag gezegd, ik ga ze echt ontzettend missen. Ik weet dat ze ons ook gaan missen, de laatste paar keren dat we er waren kregen we ontzettend veel knuffels en kusjes en moesten we ong alle kinderen het hele uur vasthouden om even wat harder te knuffelen. De laatste weken hebben we grote sprongen gemaakt met de kids, bij de kleine kinderen hebben we echt wel wonderen verricht al zeg ik het zelf. Onze projectleider heeft letterlijk gezegd dat niemand het zo goed had kunnen doen als wij, beste veer in onze kont was het wel maargoed als je bedenkt dat het de eerste keer kinderdagopvang voor de kinderen was en ze krijsend binnenkwamen en we met onze handen in het haar zaten. Zijn we ook wel heel trots dat ze nu lachend binnenkomen, tien minuten naar een verhaal kunnen luisteren (de meeste dan), ze (bijna) netjes in de rij naar het eten lopen, ze weten wat wel en niet mag van Nana en Nici, en dat we zo ontiegelijk veel leuke activiteiten met ze hebben gedaan waarbij ze heel trots waren op het eindresultaat. Gelukkig zien we ze nog met kerst want ik moest wel huilen toen ik danste in de klas met m'n liefje Saida en ze me een kusje op m'n wang gaf en zei "je gaat toch niet echt weg?" 

Onze oudere twee klassen zijn weer een heel ander verhaal, de butterflies van 9 tot 12 jaar oud hebben ons vanaf het begin gemogen omdat we leren combineerden met spelen. We konden streng zijn door ze naar huis te sturen als ze het huiswerk niet bij zich hadden maar kregen dan nog wel even een knuffel en een "morgen ben ik er weer hoor". Maar we konden ook hele leuke spelletjes te doen als ze maar de Engelse woorden gebruikten die het thema van de week waren. We hebben toetsen afgenomen elke keer als we een hele week een thema hadden gehad en de herhaling door middel van spelletjes hielp de kinderen met hele hoge cijfers halen. Als ze alles goed hadden kregen ze een potlood en dat was een leuke motivatie. De laatste week kregen we vaak te horen dat we niet weg mochten gaan maar gelukkig is ons Duitse vriendinnetje een leuke vervanging en weten we zeker dat ze in goede handen zijn. Ik ga het meeste gewoon missen dat ze binnenkomen en even de laatste roddels vertellen, of even handje klap willen doen. Dat de hele klas dubbel ligt wanneer we een spel doen en de stilte waar nic en ik even van konden genieten als ze heel geconcentreerd onze zelfgeschreven toetsen maakten. We hebben stap voor stap alles zelf voorbereid en dat was een uitdaging maar ook ontzettend leuk. Ook als nic en ik het een keer niet met elkaar eens waren en we eerst ff moesten overleggen lagen we uiteindelijk altijd wel op een lijn. De thema's en les wijze vonden we heel belangrijk en hebben we ons in verdiept. We zijn zo trots dat ze zo vooruit zijn gegaan. Ze zeggen goedendag en bedankt voor de les in het Engels en vragen aan alle vrijwilligers telkens Engelse zinnetjes zoals "where are you from?" Of "what is your name?".
De oudste kinderen "de stars" hebben we alleen de laatste twee weken gezien. Hele leuke klas met kinderen van 10 tot 14 die qua Engels al op een veel hoger niveau liggen. We kenden er al een heleboel omdat ze ons vaak helpen met de kleintjes en daardoor waren de klassen super leuk. We hebben in de twee weken twee thema's gehad wat te maken heeft met beroepen; docent en gids. In week een moesten ze een presentatie voorbereiden die ze uiteindelijk bij onze butterflies mochten houden en de tweede week moesten ze voor ons een rondleiding door de buurt organiseren. Dat was heel leuk want zo zagen nic en ik de wijk op een hele andere manier, we mochten in de hutjes kijken en zagen de lokale kerk en de schooltjes van de kinderen. Het was wel gek om te zeggen "wat een leuk huis heb je" als ik weer een hutje inliep waar vier kinderen op twee bedden sliepen en het er stonk alsof er al drie maanden iemand dood lag te gaan. Maar ik vond het juist ontzettend mooi dat de kinderen zo trots waren op hun huizen en hun buurt. Ze probeerden alles in het Engels en dat was heel knap, al wisten ze dan soms een zin niet en zeiden ze het stiekem in m'n oor even in het Spaans. Van deze klas hadden we ook wat kinderen meegenomen naar met het zwembadavontuur dus we kenden ze ook heel goed.

Samengevat vind ik het geweldig wat de school doet voor de kinderen. Het hele gedoe met alle vrijwilligers die slecht zijn voor de kinderen geldt absoluut niet voor deze school. Ze doen alles met sponsoren en vrijwilligers. Er zijn er maar een paar die betaald krijgen en die komen uit de buurt dus is het wederom een goed doel in ruil voor een goede kok voor de kinderen. Zonder de vrijwilligers zou de school niet bestaan en de kinderen nog steeds afhankelijk zijn van het slechte schoolsysteem van Nicaragua. Dat de kinderen zich snel aan je hechten is zeker waar, dat doet ook wel pijn, van het idee dat ik ze misschien nooit meer zie krijg ik echt dikke buikpijn. Maar ergens kan ik het wel weer goed afsluiten omdat ik weet dat er in onze plaats weer een heleboel andere goede vrijwilligers terugkomen. Ik ga me zeker blijven inzetten voor het project en ik hoop echt diep in m'n hart dat ik weer heel snel terug kan om de kinderen weer te zien.

Morgen gaan we cadeaus uitdelen, de cadeaus waar veel van jullie iets aan hebben bijgedragen. Wat ben ik trots dat jullie al die kids een mega gave kerst gunnen! Ze krijgen de jaarlijkse benodigdheden in hun cadeaus; een rugzak, bordje en beker, een schooluniform (wat heel duur is in Nica), schoenen, potloden en schriften. Afgelopen vrijdag mochten ze al wat gedoneerde vrijetijdskleding komen uitzoeken, elk kind drie stukken kleding.. Het leek wel op een soort vlooienmarkt waarbij wij alleen moesten uitkijken dat er geen tien stukken de tas ingingen. Maar wat geweldig dat een kindje zo blij kan zijn met dat enige jurkje met glitters erop. Dan is er eerste kerstdag van de rest van het gedoneerde geld een groot feest. Met suikerspinnen, popcorn, disco, dansjes (waarvan wij er ook een moeten doen), en nog meer verwennerijen. Bij dit feest mogen de kinderen ook familie meenemen dus dit wordt meer een buurtfeest waar nog jaren over gepraat zal worden! We hebben er heel veel zin in! Vooral wanneer we alle koppies zien als ze hun cadeaus krijgen. Het lijkt allemaal heel praktisch wat ze krijgen maar het zorgt ervoor dat ze weer een jaar naar school kunnen en uiteindelijk hopelijk allemaal dokters en advocaten worden.

Even weer een stukje grappige feitjes van de afgelopen tijd. Ik weet niet of ik ooit al heb verteld over de taxi's hier maar dat is echt even inburgeren. Je kan hier een taxi nemen voor 10 Cordoba, dat is 30 cent, dan brengen ze je de hele stad door, als je hier buiten de stad moet zijn betaal je 15 Cordoba (45 cent dus). Als ze om meer vragen pakken we een volgende taxi, ze vragen dan vaak 20 Cordoba (60 cent), is helemaal niks maar ja, je weet dat je alleen meer moet betalen omdat je buitenlands bent en dat vertikken we dan ook mooi. De taxi's zijn niet bezet als er iemand in zit, het record van Nicolet en van mij met de chauffeur erbij is 8 personen. Nicolet en ik zaten voorin, ik zat met m'n kont op de koppeling (vond de chauffeur geen probleem) en achterin zaten nog drie personen met kinderen en bakken eten op schoot. Logisch zou je zeggen als er een tekort aan taxi's is, maar in Granada hoef je niet langer dan 20 sec te wachten tot er een volgende taxi voorbij rijdt. Eerst gingen we wel eens wel eens wachten op een volgende taxi maar je bent toch echt ingeburgerd als je gewoon een volle taxi nog even aanhoudt of er mssn nog twee bij kunnen. De taxichauffeurs zijn ook allemaal aparte figuren; eten, bellen, even stoppen om te kletsen, alles kan. Ze praten ook graag met ons, zodra ze door hebben dat je Spaans kan stellen ze allemaal vragen wat je hier doet, vertellen ze een verhaaltje, of halen grapjes uit. Ze kennen natuurlijk iedereen en alles dus vaak kan je hier het beste een taxichauffeur om tips vragen. Ik vind de taxi vaak super gezellig! Natuurlijk kan het voorkomen dat ze eerst even alle andere passagiers wegbrengen en jou pas als laatste, zeker als je haast hebt, haast is hier gewoon vragen om problemen.

Vorig weekend hebben we een uitstapje gedaan naar het Noorden van Nicaragua, de grote canyon van Somoto, die zelfs staat afgebeeld op de 50 cordoba biljetten! Het was een flinke rit dus we gingen vrijdag al om 3 uur weg zodat we er om 8 uur zouden zijn en dan konden we nog eten en waren we op tijd bij het hostel. Zoals ik al zei, haast is nooit handig. Ik weet niet in hoeverre jullie allemaal op de hoogte zijn van het nieuwe "Panama kanaal" plan in Nicaragua, waar heel veel discussie over is. Een zelfde soort kanaal willen ze nu bouwen in Nicaragua maar dat heeft veel grote gevolgen voor de mensen, de natuur en de rust. Het kanaal moet dan recht door een stuk natuur waar we nu dit weekend geweest zijn en ik krijg er kippenvel van, allemaal het idee van ene Chinees die natuurlijk geld ruikt van de mogelijkheden van vervoer over water door Nicaragua. Maargoed, een heleboel mensen zijn het er niet mee eens en als je het hier ergens niet mee eens bent ga je demonstreren op de weg. Welke weg? Onze weg.... Grote bussen stonden Kris kras over de weg en niemand kon erlangs. Om er toch langs te komen zag je veel pick up trucks en fourwheeldrivers de berm ingaan.. Nou dacht de chauffeur van onze gammele al uit elkaar vallende bus "dat kan ik ook". Daar gingen we dan onze bus kraste over de zijkant van het asfalt, en ging zo schuin dat we een gil slaakten, maargoed gelukt.. Toen nog een verder, het was althans een eerste keer gelukt dus een tweede keer konden ze zeker wagen.. Dat hebben we geweten, ik lag met mijn handen op het raam en moest me tegenhouden, zo schuin gingen we, ik zag het beton op me afkomen en we moesten gillen elke keer als de bus bewoog. Toen de deur gewoon openviel zo schuin dat we stonden bedacht de buschauffeur toch maar dat we even de bus uit moesten.. Goh meneer, echt? Nou goed ipv 2 uur hebben we er 5 uur over gedaan en uiteindelijk 8 uur over onze hele reis.. Zucht, uiteraard als je om 23 uur aankomt is er nergens geen eten meer te krijgen dus zonder eten maar gelukkig nog wel met een welverdiend biertje naar bed, en toen half 6 op, we moesten nog twee uur verder om bij de canyon te komen dus ontbijt zat er ook niet in behalve een droog plakje cake.. We kwamen bij een man en zijn familie, een vrolijke man die zich voorstelde als onze gids Olwin. We waren de enige drie (Jessica, Nicolet en ik) die met hem meegingen, super, lekker een privé gids! De tocht ging 6 uur duren (onze maag knorde al maargoed) en we hadden er super veel zin in. De canyon bestaat uit een rivier die door de canyon loopt dus 6 uur lang moesten we een stukje over de rotsen, dan weer ergens afspringen, een stukje zwemmen en dan weer klimmen.. We kregen een paar opties om van een hoge rots te springen. Dat hebben de dieren in de omgeving ook geweten.. "M'n moeder vermoord me" zei nic. "Nee nee, spring maar gewoon!" Ik geloof niet dat ik ooit zo hard heb gegild maar het was echt heel erg vet.. 15 meter was het hoogste en toen ik boven kwam zat m'n hart in m'n keel maar we zijn alledrie overal vanaf gesprongen en hebben niks gebroken.. We hebben echt prachtige dingen gezien, de natuur is er fantastisch en de gids was heel grappig.. "Cuidado, hay serpientes aqui.." "Wat?? Zei hij nou slangen???????" "Hahaha Bromaaa", (geintje:P).. Op gegeven moment vroeg hij ons om even te wachten met verder zwemmen en gooide hij een steentje richting een grot... Enorme zwerm vleermuizen scheerden over ons heen.. Heel gaaf! Na 6 uur werden we het laatste stukje met een bootje gebracht en ondertussen brulde onze maag harder dan de gemiddelde poema daar.. We kregen een maaltijd van de moeder van de gids en ik heb geloof ik die kip met rijst weggewerkt alsof het het laatste chocolade taartje was op de wereld.. 
De terugweg was een stuk chiller, want we hadden even vrienden gemaakt met wat Franse backpackers en ipv de 8 uur op heenweg waren we nu in drie uur thuis..

Eigenlijk heb ik deze gehele blog geschreven in een andere demonstratie, want we zijn onderweg naar huis van Rio San Juan, ons volgende avontuur. Dit was het eerste uitstapje dat geen weekend tripje was maar een paar dagen langer duurde. We moesten naar de andere kant van de rivier om aan te komen aan de monding van de rivier. De bustrip was heel lang maar nicolet en ik hadden goede stoelen dus we hebben een paar uur geslapen en kwamen na een busreis van 7 uur aan in San Carlos. Een schattig klein vissersdorpje waar echt geen reet te beleven is. Maargoed we hebben een lekker broodje tonijn gegeten en zijn toen naar de boten gegaan. Om verder te reizen kan je dat alleen doen via het water. Dus we gingen in een plancha (soort bootje waar ongeveer 30 man in kan) die werkt als een soort taxi.  Heel grappig, op de plekken waar je denkt, hier wil je toch niet dood gevonden worden, stappen mensen van de boot met hun kippetjes en tassen met eten en dan staan ergens weer tussen een paar bomen mensen te zwaaien met een T-shirt dat ze mee willen. Aangekomen in El Castillo zochten we het hostel waar Lieve (een vriendin van ons) op ons aan het wachten was met twee gezellige Zweedse meisjes en later kwam Milan ook aan. Het hostel was een ramp, maar goed hier praat een heel verwend meisje. We betaalden ook maar 2,5 euro per nacht dus we mochten niet klagen. Er was een wc maar die kon niet doortrekken want er was geen water, er was geen douche. Ik heb drie dagen ontbeten met rijst en bonen (gaillo pinto). Ik moet zeggen dat ik dat eigenlijk helemaal niet erg meer vind. Je raakt heel snel gewend aan het warme eten hier. Ik weet nog wel dat ik de eerste weken echt verafschuwd was van het idee van rijst met bonen smorgens maar nu vind ik het best wel lekker.. Maargoed verder was het eten aardig maar niet mega geweldig.. Grappig vond k alle plekjes waar mensen hun eigen cacao bonen aan het drogen waren, kolibries overal rondhingen en kinderen op straat speelden met van die tollen die ik alleen ken uit m'n geschiedenisboek. Grappig was dat we onze was (na een jungle trip) hadden weggebracht naar een laundry... Laundry laundry, onze kleren waren gewassen in de rivier en daarna opgehangen over de hekken die om het restaurant heenliepen.. We zaten te ontbijten daar toen iemand zei; "volgens mij hangt mijn broek daar". We hebben ze in Granada nog maar even een keer laten wassen.. 
Toen de jungletrip... Heel gedoe eerst want iedereen wilt natuurlijk je gids zijn, na een hoop gedoe kregen we Wilbert, die heeft ons een beste trip gegeven door de jungle.. Even een rijtje van dieren; gekke/mooie vogels (toekans, dragonneck birds...), leguanen (waarvan een helemaal fel oranje omdat hij horny was *niet mijn woorden), hagedissen, schildpadden, krokodillen, drie soorten apen, hele giftige groene en rode kikkers, gevaarlijk grote bladsnijmieren, spinnen die ik liever niet onder m'n bed heb, voetstappen van een tapir, ohja en een hele hoop muggen.. Veel iig en buiten de dieren ook nog wandelende bomen, bomen van miljoen jaar oud, en heel veel modder.. Het was geen pad zoals een voetpad, maar het had 8 jaar geduurd om een pad te creëeren.. Het pad was een survivaltour want je zakte tot ver boven je enkels in de modder en het was heel zacht dus uitglijden was obviously mogelijk.. Dan moest je nog heuvels op en af in de jungle, terwijl je niet zomaar de bomen mocht vastgrijpen want als er zo'n grote mier, spin, giftige kikker of slang zat, dan kon je jezelf wel in de modder gooien van ellende.. Het was me het avontuurtje wel.. Ik heb genoten van de geluiden.. Als we stilstonden hoorde je allerlei insecten, en de verte of soms ineens heel dichtbij de brulapen.. Het was echt een super ervaring..
De volgende dag wilde we de rest van de rivier afgaan maar de boten gingen niet dus ons plannetje viel lekker in het water.. Dus hebben we het fort van de Spanjaarden bezocht, heel gaaf verhaal omdat toen de Spanjaarden kwamen het nog van de indianen was dus heel veel Spanjaarden zijn weer weggejaagd doordat de indianen de kikkers gebruikten voor gif en ze allemaal enge tropische ziektes kregen, daarna was het een paradijs voor piraten dus ze hebben het best wel zwaar gehad daar... Na het fort een klein schattig vlindertuintje bezocht, een piepkleine familie die heel goed voor de vlinders zorgen, ze hebben echt gewoon een soort van netten maar best ruim en daarin verzorgden ze echt enorme vlinders.. Hij gaf ons heel schattig een rondleiding bij de rupsen en we waren helemaal gelukkig..
We namen de middagboot terug naar het begin van de rivier om daar nog even een avondje chill te eten en we hoopten op een plek met een douche, oke laten we dan lekker wat duurder doen en een hotel nemen.. Nou wij een hotel in, wel 4 hele euro voor een nacht.. (Muwhaha) alsnog een hele crappy douche, maar we waren echt zielsgelukkig met elk water wat er was.. 
De terugreis van ronduit kut want we zouden er 6 uur over doen maar uiteindelijk 9 uur over gedaan door demonstraties van het kanaal.. Kon k wel eindelijk weer eens lang aan m'n blog schrijven die ondertussen dus al gigantisch is.. Maar in een overvolle bus met levende zenuwachtige kippen en kleine kinderen die 9 uur moeten staan is 9 uur erg langggg..Er zijn ondertussen demonstraties geweest waarbij er op mensen is geschoten.. Rete kinderachtig aangezien het enkel boeren zijn met stokken (en machetes maar die heeft iedereen hier) dus ze kunnen zich totaal niet verweren op pistoolschoten.. Er is een bus aangevallen wordt gezegd maar dat zijn enkel roddels (zijn ze hier gek op). Verder passen we inmiddels een beetje op met reizen maar we vragen gewoon van te voren hoe de demonstraties verlopen, de meeste locals volgen graag de radio en tv dus weten vaak het meeste..

Kerst was een gekke tijd omdat ik niet thuis was voor het eerst in mn leven.. Heel eerlijk fijn om niet de jaarlijkse verplichtingen van Sinterklaas en kerst te hebben en lekker te doen waar je zin in hebt maar ergens toch jammer om de gezelligheid rond de kerstboom te missen.. Toen m'n familie kerst aan t vieren was liep ik in de jungle, dat vond ik wel een hilarische gedachte.. Maar toen m'n gezin kerst vierde lag ik heel ziek op bed, dat was minder feestelijk en ergens verdrietig..ik had een infectie in m'n buik maar thank god was dat een dagje echt ziek zijn en ging t het daarna langzaam over.. Ik moest de nacht volgend op m'n dag ziek zijn naar corn island vliegen dus thank god voor de goede zorgen van m'n huisgenootjes die me meenamen naar de dokter en de hele dag voor water en eten zorgden zodat ik mijzelf het vliegtuig in kon dwingen.. Ik ging op pad met een stel Duitsers en m'n vriendinnetje Lieve kwam later op de dag, dan twee dagen later kwam Nicolet met haar boy.. Duitsers zijn toch maar raar volk, heb ik niet veel mee.. Grapjes kennen ze niet zal maar zeggen.. Corn island is echt een paradijs, op dit moment kijk ik naar een mega turquoise blauwe zee terwijl k een passionfruit sapje leegslurp en denk k, ik ga hier nooit meer weg... De weg erheen is echt een avontuur ondanks dat je binnen vier uur op een tropisch eiland zit, na het vliegtuig beland je op big corn island, daar is het ook mooi maar little corn is mooier omdat het kleiner is, gezelliger, geen auto's, ga maar door.. Dus je moet nog ff naar het kleine eiland.. Dat gebeurd in bootjes die ze volgens misten op de Titanic, en soort bootjes waarin je als mieren op elkaar gepropt wordt en je moet vechten om een reddingsvest.. De tocht was al berucht want onze vriendinnetjes die er al eerder waren geweest vonden het verschrikkelijk.. Nou het was ook echt een rollercoaster want elke golf was een uitdaging om te blijven zitten zo vloog je de lucht in! We waren echt mega opgelucht toen we met beide voeten aan de kant stonden...
Wat doen we hier? Zonnen, eten, zonnen, boekje lezen, zwemmen, cocktails drinken, zonnen, biertjes drinken, avond eten, spelletjes en..... Ik heb gedoken..
Dat was me toch wel een giga avontuur.. Nog nooit gedaan dus eerst wat theorie, filmpje, uitleg over het materiaal en tekens oefenen onder water.. Zodra ik onder water ging, ging m'n lichaam tegenstribbelen.. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar zodra ik 2 min onder water was dachten m'n hersenen; ja en nu moet je dus weer naar boven.. Dus ik raakte een beetje in paniek.. Terwijl we aan het oefenen waren dus we waren 1 meter onder water.. Maarja gewichten en die tank zorgden ervoor dat je je niet kan afzetten en naar boven gaan... M'n duikinstructeur, hele chille dude, probeerde me rustig te krijgen maar ik wilde naar boven... Eenmaal boven kreeg hij me zover om weer naar beneden te gaan maar m'n hart zat in m'n keel.. Nu zit ik nog 1 meter onder water maar straks 15 meter... Dan kan k niet ff omhoog... Smiddags mochten we even lunchen en zouden dan gaan.. Ik was weer wat rustiger maar eenmaal op de plek vond ik het een kwelling.. Het huilen stond me nader dan het lachen.. "Niet bang zijn" zei de creoolse kapitein ("don't be scarrd" op z'n creools) "great whites don't bite". En bedankt voor deze grap.. 
"We gaan nu naar beneden Nanouk, kom maar" gelukkig was de instructeur heel chill en trok me gewoon naar beneden.. Halverwege het touw was m'n angst verdwenen en begon de prachtige onderwaterwereld.. Belachelijk mooie visjes en mssn wel het allergaafste waren de nurse sharks.. Vanaf het moment dat die ons zagen hebben ze ons gevolgd.. Ik stak m'n hand uit en de haai gleed onder m'n vingers door.. Ik kreeg echt een adrenaline kick.. Zo'n gaaf beest...Verder hebben nog trompetvissen, een soort maanvissen, en een heleboel andere zeer kleurrijke vissen en enorm veel koraal.. Ik vond het geweldig, toen we weer na boven gingen na een uur vond ik het eerder jammer dan een opluchting.. We moesten halverwege nog even wachten omdat je niet te snel naar boven mag en toen schreef de instructeur op z'n bordje; eerst was je bang, nu aai je haaien.. 
Vanavond is het oud en nieuw.. Wordt gek om om 5 uur iedereen "gelukkig nieuw jaar" te wensen terwijl wij nog 7 uur moeten wachten.. 

Zo ik ben eindelijk weer bijgeschreven.. Met nog een weekje te gaan was dit mijn laatste blog.. Ik moet al bijna weer terug naar het ijskoude kikkerland.. Ik denk dat ik wel een traantje ga laten als ik het vliegtuig instap.. Nicaragua heeft me zoveel geleerd, laten zien, laten genieten.. Ik hoop echt dat ik snel weer terug mag en hoop dat de kindjes het even redden zonder mij...

 Maar terug ga ik.. Dat weet ik zeker